نوید محمد زاده: جایزه تئاتر فجر برایم مهمتر است

ساعت24 - سی‌وهشتمین جشنواره بین‌المللی تئاتر فجر در حال و هوایی متفاوت از دیگر رویدادهای فرهنگی- هنری که نام این ایام به‌عنوان آن‌ها گره خورده به کار خود پایان داد.

سی‌وهشتمین جشنواره بین‌المللی تئاتر فجر در حال و هوایی متفاوت از دیگر رویدادهای فرهنگی- هنری که نام این ایام به‌عنوان آنها گره خورده به‌ کار خود پایان داد؛ از سخنرانی حسین فاطمی و احساساتی شدن او و صحبت‌های همراه بغض و اشک کریم اکبری مبارکه از پیشکسوتان تجلیل شده این دوره گرفته تا گلایه اسماعیل خلج به مجری برنامه که چرا از برگزیدگان خواسته شده پشت میکروفن نروند! البته از صحبت‌های نویدمحمد‌زاده بعد از دریافت نخستین جایزه تئاتری زندگی هنری‌اش هم نمی‌توان صرف نظر کرد.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

تجلیل از چهار پیشکسوت تئاتر

وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی از سخنرانان این مراسم بود که سخنانی به اختصار درباره اهمیت برپایی این رویداد هنری گفت؛ او ضمن قدردانی از جوانانی که پای در راه پیشکسوتان گذاشته‌اند تأکید کرد:«با راهی که جوانان در پیش گرفته‌اند چشم‌اندازی ارزشمند از هنر ایران را رقم خواهند زد. با تکیه بر همین مسأله می‌توان در انتظار اتفاقات خوبی بود که در هنرهای نمایشی در حال وقوع است.» سیدعباس صالحی با اشاره به اینکه چشم اهالی فرهنگ به حوزه تئاتر و کارهای جوانان فعال این عرصه است از همه برگزار‌کنندگان جشنوار تئاتر فجر قدردانی کرد و طی سخنانی خطاب به داوران این دوره گفت که آنان فرصتی فراهم کرده‌اند تا خانواده این حوزه از تئاتر بگویند، از اینکه هر یک از این افراد در صدد رقم زدن آینده با عزت پیش روی سرزمین‌مان هستند.

اما این دوره جشنواره همچون روال سال‌های گذشته از حسین عاطفی، کریم اکبری‌مبارکه، آندرانیک خچومیان و مهدی لزیری، چهار هنرمند پیشکسوت هم تجلیل کرد، حسین عاطفی نخستین سخنران این جمع چهار نفره بود که ضمن اشاره به سال‌ها دوری از صحنه تئاتر گفت:«ایستادن من روی صحنه، آن هم بعد از سال‌ها دوری برای جشن تئاتر است، تئاتری که از صلح و عشق می‌گوید و زندگی بهتری را می‌طلبد.» بخش دیگری از سخنان این هنرمند تئاتری که سابقه بیش از نیم قرن فعالیت هنری در سابقه کاری او ثبت شده درباره بیزاری تئاتر از دروغ و فریب بود. وی تأکید کرد:«تئاتر از تک جنسیتی، تک صدایی و تبعیض بیزار است.

طی سال‌های کاری‌ام از فرصت بازی و همراهی دو کارگردان شریف برخوردار شدم که برای من تجربه دو دوره تاریخی اثر بخش به شمار می‌آمد. با محاکمه ژاندارک در کنار رکن‌الدین خسروی و گالیله زنده یاد حمید سمندریان تئاتر را دوباره معنی کردم.» بعد از عاطفی که جشن تئاتر را متعلق به‌ همه هنرمندان دانست و از جای خالی برخی اظهار تأسف کرد نوبت به کریم اکبری مبارکه از دیگر هنرمندان پیشکسوت تئاتر کشورمان رسید، هر چند که پشت میکروفن احساساتی شد و توان چندانی برای سخنرانی پیدا نکرد. او با وجود بیش از نیم قرن کار هنری این تجلیل را یکی از مهم‌ترین شب‌های زندگی اش خواند و گفت:«اجازه می‌خواهم این هدیه ارزشمند را با تمامی هنرمندان فراموش شده کشورم شریک شوم.»

در حالی که همه حاضران به احترامش ایستادند و اکبری مبارکه را یکصدا تشویق کردند خود را مدیون هنرمندانی همچون سمندریان، کوثری، گلشیری و پرورش دانست و تأکید کرد اگر آنان نبودند هرگز چنین تقدیری رخ نمی‌داد. مهدی لزیری از دیگر هنرمندان تجلیل شده این شب هم در سخنانی تصریح کرد: «امشب همه خاندان تئاتر کنار هم هستند، ما از آغاز خاکمان را با آردبیز ریختند و با روح ملکوتی اندود کردند و کوزه‌ای ساختند که این کوزه آب گوارا، صاف و پاک را می‌طلبد اگر کوزه ترک بردارد، نه آب می‌ماند نه آبرو. باید همواره باهم باشیم.»

آندرانیک خچومیان از مترجمان آثار نمایشی آخرین هنرمند تجلیلی این دوره بود، او ضمن اشاره به اینکه طی روزهای برگزاری جشنواره شاهد حضور و فعالیت پرشور جوانان بوده گفت:«طی سال‌های اخیر جوانان بسیاری به حوزه تئاتر قدم گذاشته‌اند، جوانانی که بی‌اغراق عاشق این هنر هستند. از مسئولان می‌خواهم امکانات لازم را در اختیار آنها بگذارند چون آنها هستند که فردا را می‌سازند.»

اعلام اسامی برگزیدگان بخش‌های مختلف جشنواره با حضور برخی هنرمندان همراه بود، اسماعیل خلج که برای اهدای جوایز به روی صحنه حاضر شده بود در واکنش به گفته‌های مجری برنامه مبنی بر اینکه فرصت کم است و برگزیدگان پشت میکروفن نروند، گفت:«در همه جشنواره‌های دنیا رسم بر این است که اختتامیه متعلق به برنده‌هاست، متعلق به جوان‌هایی است که زحمت کشیده‌اند و حق دارند خوشحالی‌شان را پشت میکروفن به همه نشان دهند. عیبی ندارد ساعت مراسم را طولانی‌تر کنید اما جوان‌ها بتوانند خوشحالی‌شان را نشان دهند.»

خوشحالی نوید محمدزاده از اولین جایزه تئاتری‌اش

اما سخنرانی نوید محمدزاده که برای بازی در نمایش «بیگانه در خانه» موفق به دریافت اولین جایزه تئاتری‌اش شده بود هم از بخش‌های جالب این مراسم بود؛ او گفت: «نزدیک به ۳۰ جایزه سینمایی دارم اما من بچه تئاترم! بعد از ۱۷ سال کار، اولین جایزه تئاتری‌ام را در جشنواره تئاتر فجر گرفتم و این مهم‌ترین جایزه‌ای است که گرفته‌ام. برایم حتی از جایزه جشنواره ونیز مهم‌تر است.»

این بازیگر سینما و تئاتر به بیان خاطره‌ای از سال‌ها پیش و دورانی که برای رساندن خود به کلاس‌های تئاتر و دانشگاهی باید هر صبح زود از کرج خود را به تهران می‌رسانده گفت:«هر وقت جایزه سینمایی گرفتم، می‌گفتم پسر تئاتر ایران هستم، ممنون که تأیید کردید.»

از گفته‌های دیگر برگزیدگان این جشنواره می‌توان به ناراحتی هنرمندان حاضر از جای خالی دیگر اهالی این عرصه همچون آتیلا پسیانی، محمد حسن معجونی، صابر ابر و... اشاره کرد؛ البته همه سخنرانی به ابراز ناراحتی‌های اینچنینی ختم نشد، برخی دیگر هم با اشاره به شرایط ناامیدی حاکم بر نوجوانان و جوانان تأکید کردند که این سرزمین متعلق به همه ماست و باید آن را ساخت.

فهرست کامل برگزیدگان بخش اجرای صحنه‌ای جشنواره تئاتر فجر

در بخش تئاتر صحنه‌ای مجتبی رستمی‌فر جایزه طراحی حرکت برای نمایش «همه فرزندان مکبث»، ایمان نخلستانی برای نمایش «همه فرزندان مکبث» جایزه طراحی نور، جایزه طراحی صدا و ارائه‌های صوتی به علیرضا اکبریان برای نمایش «بیگانه در خانه»، جایزه طراحی گریم به فاطیما حزباوی برای نمایش «همه فرزندان مکبث»، جایزه موسیقی به بهفر کلیدی برای نمایش «همه فرزندان مکبث» اهدا شد. در بخش جوایز صحنه‌ای هم رومینا مؤمنی از تهران برای بازی در نمایش «بیگانه در خانه» جایزه بازیگری زن، امیر جدیدی از تهران برای نمایش «شاه ماهی» هم جایزه بازیگری مرد را به خود اختصاص دادند. علاوه بر این نوید محمدزاده هم موفق به دریافت جایزه ویژه هیأت داوران در بخش بازیگری مرد برای بازی در نمایش «بیگانه‌ در خانه» شد. جایزه ویژه هیأت داوران هم به گروه نمایش «ژنتیک» به کارگردانی مهسا غفوریان از مشهد اهدا شد. آخرین تجلیل این جشنواره هم اهدای جایزه بزرگ به گروه نمایشی «بیگانه در خانه» به کارگردانی سیدمحمد مساوات بود.

منبع: ساعت24

کلیدواژه: جشنواره تئاتر فجر نوید محمد زاده برای بازی در نمایش کریم اکبری مبارکه بیگانه در خانه نوید محمدزاده تئاتر فجر جایزه طراحی پشت میکروفن برای نمایش صحنه ای سال ها

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.saat24.news دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ساعت24» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۶۸۶۸۶۲۰ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

قصه شهرت و پایانش رنگ کهنه‌گی نمی‌گیرد/ ترس‌ و تردیدهای یک ستاره

به گزارش خبرنگار مهر، نمایش «چه کسی جوجه تیغی را کشت» به نویسندگی و کارگردانی بهرام افشاری و بازی افشاری و تینو صالحی تا ۲۱ اردیبهشت ماه در پردیس تئاتر شهرزاد روی صحنه است. این اثر نمایشی که در دور جدید اجراهای خود با استقبال مخاطبان روبه‌رو شده قرار است به زودی در شهر اصفهان نیز اجرا داشته باشد. محدثه واعظی پور منتقد و فعال رسانه ای یادداشتی درباره این اثر نمایشی نوشته و به ویژگی‌های نمایش افشاری که این روزها تبدیل به ستاره پولساز سینما نیز شده، پرداخته است.

در این یادداشت آمده است:

«عشق به بازیگری و دنیای سینما، دستمایه ساخت فیلم‌های مختلف و طرح روایت‌های متنوع بوده است، این عشق سودایی که بسیاری را درگیر و مهمتر از آن سرخورده کرده، موضوع اصلی نمایش «جوجه تیغی» به کارگردانی بهرام افشاری بازیگر تئاتر و سینما بود، نمایشی که بر اساس مونولوگ پیش می‌رفت و افشاری، راوی آن، زندگی شخصی و تجربه‌های خود را با قصه و خیال در هم آمیخته و داستان جوانی شهرستانی را روایت می‌کرد که عشق به بازیگری او را به تهران و پشت صحنه سینما آورده است. اواخر دهه ۹۰، وقتی «جوجه تیغی» روی صحنه رفت، افشاری بازیگر شناخته شده تئاتر بود، اما مثل امروز در سینما محبوب، مشهور و پولساز نبود. آنهایی که نمایش‌های «دیابولیک: رومئو و ژولیت» (آتیلا پسیانی) یا «پاییز» (نادر برهانی مرند) و «دن کاملیو» (کوروش نریمانی) را دیده‌اند، او را به خاطر می‌آورند. بازیگر هم‌نسل نوید محمدزاده و هوتن شکیبا که حضورشان در تئاتر، مژده تولد نسلی تازه را می‌داد. بازیگرانی مستعد که تئاتر، خانه اصلی‌شان بود اما بالاخره کشف شدند و مقابل دوربین رفتند.

افشاری، به خاطر ویژگی‌های ظاهری‌اش اغلب در نقش‌های کمدی و فضاهای طنزآمیز روی صحنه می‌رفت، صدای خوب، قدرتش در بداهه‌گویی و انعطاف بدنی‌اش کمک می‌کرد تا برای خنداندن تماشاگر، دست به هر ترفندی بزند و بازیگر شیرینِ روی صحنه باشد. اگر چه نقش جدی‌اش در «دیابولیک: رومئو و ژولیت» نشان داد می‌تواند سیمای جوان بذله‌گو و طناز را تغییر دهد.

موفقیت «جوجه تیغی» بیش از قصه ساده‌اش، به روایت صمیمی و سرراست افشاری مربوط می‌شد. او که بر متن تسلط کامل داشت، با دستی باز، شوخی می‌کرد، از تماشاگر خنده می‌گرفت و در لحظاتی، احساسات او را درگیر می‌کرد. در فاصله اجرای «جوجه تیغی» تا «چه کسی جوجه تیغی را کشت؟» افشاری، در سینمای ایران چند فیلم کمدی پر سر و صدا و پرفروش بازی کرده است. او در «فسیل» (کریم امینی)، تنها یک کمدین پولساز نیست، بلکه سعی کرده به شخصیت اسی، جوان آس و پاس و ساده‌دل پایین شهری، شیرینی و ملاحت بدهد. از میان انبوه بازیگران کمدی چند سال اخیر، افشاری در «فسیل» طراوتی دارد که اگر خودش مدام آن را در سینمای تجاری خرج نکند، برای تماشاگر دوست داشتنی و تازه است.

طبیعی است که سینمای کمدی، انبوهی نقش مشابه اسی به او پیشنهاد کند، اما مقاومت در برابر دستمزدهای وسوسه‌کننده عمر بازیگری افشاری را تضمین می‌کند. نکته‌ای که به نظر می‌رسد، یکی از دغدغه‌های شکل‌گیری «چه کسی جوجه تیغی را کشت؟» است. در این نمایش، افشاری، مانند «جوجه تیغی» خودش را نقد کرده و در معرض داوری قرار می‌دهد. این رویکرد جسورانه، هوش بازیگری را نشان می‌دهد که فردای حرفه‌اش را در وضعیت سرخوشانه امروز، نمی‌بیند. او در این نمایش، نقش بازیگری را بازی می‌کند که دوره طلایی حرفه‌اش را پشت سرگذاشته و در مسیری که طی کرده، گرفتاری‌های فراوانی داشته است. برای آنکه روایت ملال‌آور نشود، افشاری، بخشی از بار قصه را روی دوش همبازی‌اش تینو صالحی قرار داده است.

تعامل و بده بستان‌های آنها خوب از کار درآمده و ایده ارجاع به گذشته و نمایش «جوجه تیغی» تمهید مناسبی برای رفت و برگشت‌های قصه و انرژی گرفتن از آن نمایش است. «چه کسی ...» متلک‌های سیاسی و تکه‌پراکنی‌های اجتماعی بیشتری نسبت به «جوجه تیغی» دارد، اما همه جذابیت نمایش به خاطر ترسیم این بازجویی و نقد بازی قدرت نیست. «چه کسی ...» باز هم درباره بازیگری است، درباره سودایی که بر خلاف تصویر پرزرق و برق و باشکوهش، می‌تواند ویران کننده باشد و برای بهرامِ نمایش «چه کسی ...» این گونه بوده است. افشاری با پیش کشیدن پای شبکه‌های اجتماعی، نقض حریم خصوصی و مسایلی از این دست، جامعه را نقد و با بازیگرانی که سرنوشتشان، از این طریق، تغییر کرده همدلی می‌کند.

برای افشاری به شهادتِ «چه کسی ...»، دنیای بازیگری هنوز فریبنده و جذاب است. رویاهای او همچنان روی صحنه جان می‌گیرند و مهرش به مردم (مخاطبانش) را آنجا حس می‌کند. او در این نمایش، بیش از آنکه بخواهد نماد هنرمند یا بازیگر ممنوع‌الکار باشد (که هست)، شبیه خودش است، خودش را در مواجهه با ماموران نظارت کننده قرار داده و به جلسه بازجویی خودخواسته‌ای تن داده تا به تماشاگر یادآوری کند، ترس‌ها و تردیدهای یک ستاره، غیرقابل باور نیست.

«چه کسی جوجه تیغی را کشت؟» درباره زوال دوران ستاره‌هاست، درباره ترس از مواجه شدن با جهانی که بازیگر، دیگر در آن شناخته شده و محبوب نیست. تصویری از مواجهه عقل و عشق و جهان پر اضطراب هنرمند، پس از افول جایگاهش. همان طور که «جوجه تیغی» می‌تواند بارها دیده شود و روایتی درباره امروز باشد، «چه کسی ...» هم این ویژگی را دارد، چرا که قصه شهرت و پایان آن رنگ تکرار و کهنه‌گی نمی‌گیرد.

کد خبر 6097465 آروین موذن زاده